BÜTÜNZAMANLARIN YABANCISI/ XII. BEN KÖROĞLU

XII. BEN KÖROĞLU

Ben gidersem neyim kalır, yarım; şimdi ben zil zurna tam ayarım.
Aslında unutmadım trapezde kahve pişirip korkuyu
höpürdettiğim günlerimi; her yer karanlık ve fonda Hamiyet
Yüceses.
Kendimi sugeçirmez bir kıza mayaladığım ve kendimi ince
eleklerde sınadığım.
Kurak dilimi Karadeniz'in doğurgan öfkesiyle besleyip alkollü
soluğumu sigara ateşleriyle harladığım.
Her günü yenik ve yaralı bir asker gibi kapadığım o Van Gogh
günlerimi.
Bir ağaçta bir nar biter, kimdir bekleyeni; nar kendi kendini yer,
günlerimi.
Beni yeşil bir erik gibi ısırdınız da alacanız göründü, o alev alev
Dostoyevski günlerimi.
Karacadağ'da kara kar biriktirdiğim, dosta düşmana yağdığım
günlerimi unutmadım.
Benim o günlerim sıcak asfalt kokar, kaya tuzu kokar, gerdek
gecesi kokar.
Benim o günlerim şahin günlerim, yok günlerim, hep şimdiye
çivili: ahlat ağacı, badem ağacı, yabaneriğı.
Benim o günlerime değme yiğidin dili dönmez, atımı sarp
kayalıklarda eğlediğim.
Ben Köroğlu.