BÜTÜN ZAMANLARIN YABANCISI/ III BEN YURTSUZ

III BEN YURTSUZ

Kalk gidelim atım harap haneden; konalım göçelim, konalım
göçelim ille.
Buğulu aynalarla, sağır duvarlarla düet yapan bir şiir bu;
karanlığa kalmamak için indiğim konak yeri, bir cesaret özürlü
olarak.
Alnımda eciş bücüş yazılar; bir'in ben cücede belirmesi.
Diz çöktüm, tütsü yaktım; bağdaş kurdum, tılsım kokladım ve
işte düş içinde düş kurdum: Öteki oldu ben.
Tam zamanında çaldı öncesizden kuulmuş saat, tam da
şakağıma patlarken köhne bir av tüfeği.
Uzun tiradına son noktayı koyar şimdi çıngıraklı gün; çınlayıp
durur tarihin kanlı, karanlık sayfalarında zerrelerim.
Gölgeler uzar birden, uygun bir çatı seçer kendine baykuş; durur
günebakanların içerlek, anlamsız devinimleri; yansı aslının yerine
geçer, tahtına oturur yüce sanrı.
Bıkmam, yine yeni bir yapı kurarrım ben çerden çöpten, umuda
ıslık çalarım gizlice; baykuşlar durmaksızın çatı değiştirir.

İnsanlar anlaşıldı, chanın da sırrı yok: Herkes her şeyi biliyor,
benim yaralı dilime tuz basılı. Benim çerden çöpten evim,
yarasalar asılı.
Ben yurtsuz.